Een twintigtal Groninger schoolbestuurders zit in een zaaltje van het provinciehuis van Groningen. Het is 2005. Een ambtenaar presenteert op een scherm de demografische ontwikkelingen. De staafdiagrammen op het scherm worden steeds korter. Het aantal kinderen op basisscholen daalt en gaat nog meer dalen.

 

,,Ik dacht: nu snap ik het’’, zegt Dick Henderikse (63) die in de zaal zit. ,,We hadden een basisschool in Onderdendam die wegens gebrek aan leerlingen moest sluiten. We dachten dat het toeval was. Soms heb je wat minder leerlingen maar komt het altijd weer goed. Opeens zag ik: dit is structureel.’’ Voor aanvang van de bijeenkomst bestond het woord nog niet, daarna wel: krimp.