Nadat ik vorige week de collega’s heb ingelicht en gisteren de ouders moet het vandaag toch echt gebeuren. Vandaag moet/wil/ga ik mijn groep vertellen dat ik ziek ben. Niet “gewoon een griepje”, maar borstkanker. Al totaal onwerkelijk voor mij, dus hoe moet ik dit in vredesnaam aan mijn groep vertellen. Een zware steen vult mijn maag.

Iets belangrijks vertellen

We beginnen de dag net als anders, want structuur geeft duidelijkheid en duidelijkheid geeft rust. Rust die ik zo echt nodig heb om de leerlingen uit te kunnen leggen wat er aan de hand is.
Na het “goedemorgen zeggen" en het bespreken van het dagprogramma vertel ik de leerlingen dat ik ze iets heel belangrijks wil vertellen.  Dat ze heel goed naar mij moeten luisteren en kijken, dat ik wil dat ze het begrijpen en dat als ik klaar ben met vertellen dat ze dan alles mogen vragen. Het wordt muisstil en ik voel negen paar kinderogen op mij gericht.

Ik haal nog een keer diep adem en begin mijzelf te tekenen. De leerlingen zijn het allemaal met mij eens dat ik het ben, maar vinden het wel belangrijk dat ik mijn naam erbij zet en de leerling naast mij wil mijn haar nog wat anders tekenen, dus dat doen we.

Daarna pak ik een groene stift en teken overal groene rondjes. Ik leg uit dat dit cellen zijn die we allemaal hebben, maar dat we die niet kunnen zien, omdat ze in ons lichaam zitten. Ik leg uit dat de cellen ons met alles helpen en we maken de link met het kleurenmonster. Groen is kalm en groene cellen zijn kalm en houden ons gezond. De leerlingen knikken instemmend.

Dan pak ik een rode stift en begin rode rondjes te tekenen ter hoogte van mijn borst (op de tekening). Ik vraag de leerlingen wat rood ook alweer betekent en in koor wordt “boos" geroepen. Ik vertel de leerlingen dat ze gelijk hebben en dat de rode rondjes boze cellen zijn en dat die boze cellen je ziek maken en dat dit kanker heet. Omdat de rode/boze cellen bij mij in de borst zitten, heet het bij mij borstkanker.

"Zo, nu ben je beter"

Voor ik verder kan gaan met vertellen, pakt de leerling naast mij de tekening en roept heel hard: “ik weet het, ik weet het". Hij pakt de groene stift van tafel en begint alle rode rondjes groen te kleuren. Als hij klaar is, zegt hij: “Zo, en nu ben je beter".

Ik vertel hem dat ik het heel lief vind dat hij mij wil beter maken, maar dat de dokter dat moet doen. Zijn antwoord: “dan ben ik toch de dokter". Ik antwoord dat ik dat ook wel graag zou willen, maar dat ik naar een echte dokter in een echt ziekenhuis moet. Dat ik nog niet weet wat de dokters allemaal precies gaan doen, maar dat de dokters heel erg hun best gaan doen om mij beter te maken. Dat de dokters hebben gezegd dat ze mij kunnen helpen.

Een andere leerling vraagt of ze dan het scheldwoord weg gaan snijden, want dat is toch een goede oplossing.
Zo komen er nog wat vragen en dan wordt het stil, heel stil.

Emoties laten zien

Als ik naast mij kijk, zie ik dat de leerling naast mij het moeilijk heeft. Ik sla mijn arm om hem heen en zeg dat het goed is. Op dat moment begint hij heel hard te huilen en ik huil met hem mee. Om de situatie, maar ook omdat deze jongen zijn emoties durft te laten zien. Iets wat onmogelijk leek toen hij vier jaar geleden bij mij in de groep kwam.

Een paar andere leerlingen beginnen ook te huilen, sommigen zoeken een knuffel op om mee te knuffelen en anderen komen even met mij knuffelen.
Het mag allemaal, elk gevoel mag er nu even zijn en wordt gerespecteerd in de groep. Nog nooit is de verbinding en betrokkenheid in de groep zo voelbaar geweest.
Wat was het zwaar om te vertellen, maar wat ben ik trots op mijn groep dat ze op dit moment de emoties met elkaar konden delen!

Karin Boers is moeder van twee dochters en leerkracht in het speciaal onderwijs. Na de pabo heeft ze eerst gewerkt op een Montessorischool. Na twee jaar maakte ze de overstap naar het speciaal onderwijs. Het zml-onderwijs om precies te zijn. Al vele jaren werkt ze nu met veel plezier op een zml-school in het mooie Twente. In al die jaren heeft ze kinderen van verschillende leeftijden mogen lesgeven en mogen genieten van kleine stapjes en grote sprongen.

© Nationale Onderwijsgids / Karin Boers